Jeden ojców założycieli Łodzi włókienniczej w swojej pionierskiej działalności biznesowej odkrył i skutecznie zastosował kilka ważnych zasad ekonomii. Dostosował podaż, czyli swoje wyroby do zmieniającego się popytu, czyli wykazał skuteczną elastyczność. Poza tym starał się zdobyć jak najtańsze źródła surowców do swojej produkcji, z zakładaniem plantacji roślin potrzebnych we włókiennictwie włącznie. Starał się uzyskać lojalność pracowników poprzez szereg działań o charakterze socjalnym, bowiem uczciwy i lojalny pracownik daje w rezultacie wyższą wydajność produkcji. Zakładał, również słusznie, że biznes należy zdywersyfikować, czyli prowadzić go w kilku branżach. Oprócz włókiennictwa postawił na cukrownictwo i gorzelnictwo. Teoretycznie słusznie, są to bowiem gałęzie wytwórczości, w których zawsze można liczyć na duży popyt. Nie wziął jednak pod uwagę jednego, a mianowicie lepszej znajomości branży, w którą się inwestuje i związanych z nią dziedzin pomocniczych. Okazało się, że w planach finansowych niedocenione zostały koszty transportu surowców, a co za tym idzie właściwie nieopłacalność całej inwestycji.
