Usytuowanie stolicy w głębi kraju zmierzało do tego, aby przeobrazić ją w ogólnonarodowe centrum, położone w sercu państwa, oraz zapoczątkować zagospodarowywanie olbrzymich obszarów urodzajnej ziemi w interiorze Brazylii. Po drugiej wojnie światowej zorganizowano komisję do badań nad umiejscowieniem nowej stolicy. W skład komisji weszli wybitni działacze polityczni i społeczni, architekci, geografowie, inżynierowie. W 1954 toku rozpoczęto prace badawcze na Centralnym Płaskowyżu. Wybrano w stanie Goias rozległy teren wyżynny, położony na północny zachód od Rio de Janeiro, w odległości tysiąca km w linii prostej. Ważną rolę w realizacji budowy stolicy odegrał urzędujący w owym czasie prezydent Brazylii Juscelino Kubitschek. W roku 1956 skierował on do Kongresu Narodowego orędzie w sprawie konieczności przeniesienia stolicy z Rio de Janeiro w głąb kraju. Kilka miesięcy później prezydent Kubitschek zatwierdził uchwaloną przez obydwie izby Kongresu Narodowego ustawę o budowie nowej stolicy.
